परवा "पुरुषोत्तम करंडक" स्पर्धेच्या बक्षिस समारंभाला गेलो होतो. करंडकाच्या नाटकाचा प्रयोग चालू होता. नाटक बघताना हळुहळु मी भुतकाळात हरवायला लागलो. मी भाग घेतलेली पुरुषोत्तमची ४ आणि फरोदियाची ३ नाटकं झरझर माझ्या डोळ्यापुढुन सरकायला लागली. कॉलेजची ३ वर्षे अनुभवलेल्या निखळ आनंदाच्या एक सहस्त्रांश का होईना, "तोच" आनंद या गोष्टीच्या नुसत्या आठनणीनं मला दिला आणि तेवढ्यानं सुद्धा माझ्या डोक्यातली अनेक दिवस साचलेली tensions आणि frustrations क्षणार्धात नाहिशी झाली.
केवळ ह्या एवढ्या एका गोष्टीसाठी मी दरवर्षी पुरुषोत्तम आणि फरोदियाला जाण्याचा प्रयत्न करतो. नाटकाच्या मागे असणार्या माणसाला नाटक"वेडा" म्हणतात ते एवढ्यासाठीच. ते एक वेडच असतं. मी स्वतः तरी कधी नाटक नुसतं "आवडणारी" माणसं पाहीली नाहित. एक तर ती नाटक न आवडणारी माणसं असतात नाहितर नाटकवेडी.
विचार करत असताना नाटक संपलं, बक्षिसांचा वाटप सुरू झाला. ढोल-ताशांचा आवाज वाढायला लागला .... मी परत भुतकाळात हरवायला लागलो ...... पुरुषोत्तम करंडक २००० ...... Limit ....... तो करंडक मी पण हातात धरला होता ...... त्या ढोल-ताशांच्या वाढत्या लयीत मी पण बेभान होउन नाचलो होतो ...... असं वाटलं की पुन्हा त्या काळात जावं ..... पुन्हा एकदा नाटक करावं ...... पुन्हा एकदा घसा फाटेपर्यंत ओरडावं ........ पुरुषोत्तम कोणाचा !!!!!!!
Originally posted on 9/22/2004
1 comment:
kharech mala sudha he vachtana maze college che divas athavale...
पुरुषोत्तम कोणाचा...VIT cha ase ordat rahane, nachne ani barech kahi..
Nice man keep it up :)
Post a Comment